HAYAL KURMAK GÜZEL
Kitap sayfalarına bezeli tonlarca hayatın acısını hissediyordum. Satırlarda can çekişen karakterler, noktasını arayan ama bir türlü bulamayan cümleler, kurumuş mürekkebin küflü tadını bile hissediyordum. 1 Kitabı kokladıktan sonra gülümsemeye başladım. Yine o gelmişti aklıma, hoş aklımdan çıktığı mı vardı sanki.
''Her gün yeni bir karaktere seyahat ediyorum, ama niye her durağın sonunda sana rastlıyorum ben?' Omzumu silkerek güldüm, gülerken iç çektim belki de. ''Belki de rastlamak istediğim içindir ha?'' Sonra biraz daha kısık bir sesle devam ettim. ''Kitaplardaki karakterlere bizim adımızı veriyorum, öyle hayal ediyorum o sahneleri. Mesela,'' derken sıcacık bir tebessüm beliriyor dudağımın kenarında. ''Geçen gün erkek karakter kıza kâğıt helva aldı, kız o kadar mutlu oldu ki mutluluğunu ben bile hissettim. Saçma değil mi? Alt tarafı bir kâğıt helvaydı ve sadece bir karakterdi.'' Tebessüm düşüyor gözlerimden, gözyaşı diye. ''İşte hep böyle, onlar yaşıyor ama ben bizi hissediyorum. Şş, biz olduk dün gece, haberin yok... Olmasın da zaten, ben biliyorum ya o yeter.''
Yine bir hüzün vardı omuzlarında, gözleri hep şehrin sokaklarında dolanırdı da kimse rastlamazdı benden başka.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta