Yine aldatırlar seni...
Yine kandırırlar...
Yıkarlar içindeki sevgiyi..
Bir şekilde inandırırlar...
Hep aynı sözler...
Dahi aynı tiyatro..
Aynı oyunu sahnelerler...
Sonuç gene fiyasko...
Lanet olsun dersin...
İçimdeki insan sevgisine...
Bir daha kendini üzersin...
Yıkılmışlık çöker öylesine...
Hani istersin ya güvenmek...
Bir ağaç misali...
Başını koyup dinlenmek...
İşte o insanlık hali...
Ağaca dayanma çürürmüş...
Yıkılıverir ya birden kalakalırsın...
İnsana güvenme ölürmüş...
Sonunda hepten havanı alırsın...
İstersin kaya gibi sağlam...
Toprak gibi tertemiz...
Dersin su gibi berrak kalsam...
Kirli olmasa çevremiz...
Çok mu şey itiyorum bilmem ki...
Sevmeyi ve değer vermeyi...
Kanıyorum bu yüzden belki...
Kaybediyorum her şeyi...
Olsun diyorum bazen...
Ama nereye kadar...
HAYAL KIRIKLIĞIDIR ÜZEN...
Direneceğim sonuna kadar...
Kayıt Tarihi : 20.4.2019 16:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!