Hayal Kahvesi Şiiri - Alperen Karadağ

Hayal kahvesinin sevgilileriydik biz aslında
Sen duvardaki resimdin bende sana hayran hayran bakan.
Ressam olmanın düşünü kuran bir cocuk.
O kadar güzel parlıyordu ki gözlerin.
Bir an güneşin doğduğunu gördüm; Isındım...
İçimde bitmek bilmeyen güneşe,
Özlem asla sönmedi yanan bir alev misali.
Dün başka şeyler söyledim.
Bugün ise başka şeyler...
Asla kendim olamadım.
Yenilmiş düşlere, yenilenmiş bir sabahla beraber
Tekrar doğarak karşı durmak istedim.
Hatalarım oldu elbette.
İsyanlarımda.
Yaşadığım kahpe hayata ağıza alınmayacak küfürlerimde.
Günlerdir aylardır hatta yıllardır aradığım güneş,
İki kere doğdu Hayal Kahvesinde.
Keşke bir resim olarak kalmasalardı,
O sessizce bir şeyler anlatmaya çalışan duvarlarda.
O çirkin sesimle bir şarkıyı mırıldandığım zaman,
Sevgili duyabilseydi sesimi.
Belki anlamsızlığımı anlar koşarak gelirdi bana bir gece.
Parlayan ay ışığının altında,
Güneşle ayın dansındaki gibi
Gizemli bir dans ederdik belki..
Olmayacak yarınların gösterebileceği bir düş gibi.
Keşke hiç akşam olmasaydı Hayal Kahvesinde.
Keşke o büyülü kelimeler anlatabilseydi bir şeyler.
Dokunduğumda yok oluverecek.
Sislere kapılıp fırtınalarla geri dönecek
O hayaletin ellerindeki umut ışığını görebilseydim eğer.
Görebilseydim eğer gözlerinde yanan o müthiş ışığı.
Belki kelimeler dahada anlamlı olurdu.
Ama değişecek hiç birşey yok.
Sadece gecelerde yıldızlarla yaşayan bir ben var hayal kahvesinde.
Geriye kalan umutlar var.
Geriye kalan anılar var.
Geriye kalan sensizlik var.
Bomboş bir düşün mekanı oldu Hayal Kahvesi.
Sadece bomboş.
Yasayabildiğim tek mekan...

25.10.2002