Hayal Burcu Şiiri - Önder Karaçay

Ellerini göğsüne koydu,
Kahırlı bağrı kavruluyordu.

Şâkulü ve tesviyesi yerindeydi,
Onur ve gururdan söz etmek zordu.

İçten pazarlıklı insanı ürküten sakin hali,
Kavgalı ve endişeli bekleyişten daha tehlikeliydi.

Karanlık gibi daha hırçın bir arzuyla
Kaplardı gittiği her yeri,
Zifiri siyah içinde ışıklar yok olur,
Serin bir siyaha karışırdı.

Hayal, hayatın kirli çamaşırlarını eleştirmeden,
Yıkayan bir hoşgörü lezzeti veriyordu.

Acılı bir yeis içinde
Hayalin burçlarına doğru yürürdü…

Ağlamanın hüzünlü çığlığı,
Kaçışın demir kapılarına dayanıyordu.

Gözkapaklarında ilk isyan
Kendini gösterdiğinde,
Sıcak damlaların ağırlaştırdığı
Kirpikleri kıpırdamıyordu

Anladı ki bağrını delen
Uçuk bir sevdaydı

Dağdağalı kentin sokaklarında,
Öylece dolaşık kaldı.

Cesaretini kazandığında rüyasını değiştirdi,
İnsanı korkusundan sıyıran
Bir sevda tesellisiydi,
Bu cesareti taşıyacak kadar güçlü değildi.

Bu duygular bazı geceler
Devasa bir hiddet rüzgârıyla esiyor,
Bazı geceler bir lütufkâr bakışla
Yumuşayan gözleri nemleniyordu.

Kavuşup kucaklaştıklarında
Aynı damardan su içen
Sarmaşıktı kolları

Gözlerinde sabredilmesi zor
Bir lezzet vardı