Hayal-alud Şiiri - Ismail Kaan Kaygısız

İlk defa kafam esmişti. Dışarıya yürümeye çıktım.
Hava bulutlu ve aralarına saklanmış dolunay.
Yürüdüğüm sokak kararınca anlamıştım evimden uzaklaştığımı.
Yürüdüm yolumu bilmeden.
Her adım diğerinin habercisiydi...

Zamanla karşıya geçmem gereken bir demir yoluna varmıştım. Yılların vedalaşmalarını gören, demir yoluna...

Karşıya geçerken, daha önce hiç yüzünü görmediğim bir bayım gördüm. Ateşim olduğu halde ateş varmı diye yanına sokuldum. Kullanmıyorum dedi. Muhabbet muhabbeti doğuracaktı.

"Şapkanız çok güzelmiş bayım"
Teşekkür etti. Sanki teşekkürü, bunu ilk söyleyen benmişim gibi bir haldeydi. Yüzündeki tebbessüme şahit olmak tüm bu yola değerdi.

Yolun nereye böyle dedi.
"Ben yolunu kaybetmiş bir yolcuyum." dedim.
"Nereye gittiği mi, bir Yaradan bilir. Ama ayaklarım Yar'a gidiyor bunu biliyorum."

Bir önünde ki çıkmaz sokağa baktı birde bana.

Ben bunları kafam da kurgularken şapkası güzel olan bayım hızlı adımlarla gözden kaybolmuştu.

Yani ne çıkmaz sokak vardı ne de benim bir dal sigaram.

Zaten yolumda düzdü, asla sapabileceğim bir yol da yoktu. Tek yön gidiyordum.

Sol kulağımda araba sesleri sağ kulağımda evham bir çınlama.

Keşke telefonum tekrar çınlasaydı.
Güzel şapkalı bayımdan da önce, ben demir yolunu görmeden de önce çınladığı gibi.

Beni yolunu kaybetmiş yolcu yapan, sesini duysaydım.

Gidiyordum tek yön.
Tek yön de, yolunu kaybetmiş bir yolcu olarak. Fenih bir sarhoşluk ile.

Ben yolunu kaybetmiş bir yolcuyum.
Gideceği sokağı bilen, ama yolu bulamayan bir yolcu.

Evimden uzak bir sokaktayım şimdi.
Tek bir sokak lambası olmayan.
Rehberim ay ışığı.

Gidiyorum yolunu kaybetmiş bir yolcu olarak.

Gidiyorum. Hayal-alud bir şekilde.