Hayallerimin içinden aldım bu gece seni yine. Masaya karşılıklı oturup şaraplarımızı yudumladık. Hayaldi ya nasıl olsa, seni en saf halinle oturttum karşıma. Tüm maskelerinden soyundurdum seni. Safi kendindin bu gece. Ne yalanlar vardı üzerinde, ne de kaçamak bakışların. Sokulurken sıcak sobaya ya da yudumlarken şarabını çocuk gibi yalındın, her zamankinden farklıydı gözlerindeki sevinç. Hayal bu ya, bir buse uçtu dudaklarımdan gözlerine. Öyle bir sevinçti benimkisi, kendi hayalim ancak beni mutlu etmeliydi. Bencilce izlemeliydim karşına oturup.
Hayat da bencildi hep, ben sadece bu gece bencillik yapıyorum diye kızma bana. Hayalsin sen de altı üstü unutma. Ben çizdim senin yüzünü bu gece. En saf gülümsemeni takın şimdi, sonra o yüzle bak bana. Bu resim kalsın hatıraların arasında. Hayal adamın en saf halini izliyorum. Kadehteki şarapta hayali yüzünün aksini görüyorum, bir yudum alıyorum ondan. Seni de sindiriyorum ruhumda. Huzura yumuyorum gözlerimi gecenin ardından.
Düşüme dadandırdım seni bu gece. Sabaha kadar hayal olarak kalacaksın. Gerçeklikten uzak son bir düş göreceğim. Sabah yeniden başlayacağım herşeye, bu kez hep gerçekleri yazıp çizeceğim. Gerçek soluk alıp verişleri izleyeceğim göğüslerde. Gerçek gülümsemeler ve gerçek gözlerle yürüyeceğim sokakta. Gerçek kokusunu çekeceğim denizin, ciğerlerimi dolduracağım bahar sabahının pusuyla. Gözlerim yaşaracak yine belki, ağladığımdan olmayacak bu kez. Bahar sabahının pusundan diyeceğim soranlara.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
