Hayal Şiiri - Hasan Ali Gürleyen

Gece yarısına kaç var bilmiyorum
Uzandım yatağıma hayal âlemine dalıyorum
Ne hanlar hamamlar ne de kervan saraylar
Ne mal mülk görüyorum ne kahraman oluyorum
Bir sevdiğimi görüyorum gelinlikler içinde
Bir kendime bakıyorum beyaz kefen içinde
Gece yarısını kaç geçiyor bilmiyorum
Yakıyorum bir sigara bakıyorum uzaklara
Hayaller âleminde gidiyorum mezarlığa
Sabah güneşinden önce bir gölge geçiyor yoldan
Alıyor beni hallerden götürüyor hayallere
Kimdi bu saatte geçen gözlerimin önünden
Fırlıyorum sokağa belki diye peşinden
Uzaklaşıyor yavaşça korkuyorum kendimden
Koşuyorum peşinden kim olduğunu bilmeden
Kolundan tutacakken düşüyorum caddeye
Boynum bükük üstüm çamur dönüyorken evime
Kapımızın önünde rastlıyorum bir köpeğe
Acıyıpta alıyorum evimin bahçesine
İçebildiği kadar süt veriyorum eski bir kâse ile
Dönüyorum yatağıma dalacakken uykuya
Fırlıyorum yataktan keskin bir çığlık ile
Çıkıyorum dışarı bakıyorum sokağa
Kimsesiz sokakta çığlık çığlık üstüne
Yanımda köpeğim ile gidiyorum çığlığa
Köşe başında bir kadın yatmış kanlar içinde
Hastaneye götürdüm onu acele ile
Kapılar açılıyor doktorlar koşuşuyor
Bizim zavallı kadın ameliyata giriyor
Öğle vakti geçmiş giderken
Akrep yelkovanın peşinde koşarken
Çıkardılar kadını ameliyat haneden
Akşam güneş batarken anca döndüm evime
Gece yarısı olurken daldım hayal âlemine
Ne hanlar hamamlar ne de kervan saraylar
Ayşe’m beyazlar içinde adına gelin demişler
Ben beyazlar içinde adıma ölü demişler
Gece yarısını geçmişken zaman
Nasıl yaşar artık Hasan
Çıkıyorum sokağa bilmiyorum nereye
Durmadan yürüyorum bir hayal peşinde