Hayal Şiiri - Nihal Çınar

Hayallerim vardı hep hatırladığım
İlk hayal sanırım ilk mektep
6 yaşındaydım sınıfa girdiğimde ilk kez
Saçlarım iki yandan örülü
Tertemiz önlüğüm belden büzgülü
Etrafıma baktım merakla,ağlayan bağıran çocuk tonla
Benim gibi ilgili değiller etrafla
Bana hayal kurduran şey
Bir kış resmi idi duvarda
Beyaz pamuktan kar yağıyordu lapa lapa
Koptum gittim sınıftan o anda
Aklımdan geçen,kartopları kardan adam
Aradan geçti birkaç zaman
Hademe dendiğini sonradan öğrendiğim adam
Elindeki zili çalıyordu dan dan
Öğretmenmiş bize 'hadi bahçeye'diyen adam
Ağlayanlar annelerine koştu
Benim gibi meraklılar koca bahçeyi görünce coştu
Biri bana yanaştı çocuklardan
Dedi 'benim adım Sinan'
Baktım yüzüne kısa bir an
Kalbim dedi hayallere devam
Ama tanımadığım bir ritimle atmaya başladı tam tam
Elimden çektiğinde beni anladım,bu oyuna davetti
Başladık beraberce koşmaya
Önde ben o geliyordu arkamdan
Duyduğumda sesini'erkekmisin sen kız' diyen
İtiliverdim ensemden
Yüzükoyun kapaklandım yere
Her yanım oldu yara bere
Arkama döndüğümde inan
Sırıtıyordu ilk aşkım Sinan
Tüm acıma rağmen ağlamadım gururdan
Hayaller mi? elbet devam
Ben hayalci doğmuşum anamdan