Özlem yokuşlarındasın,
Ondan uzakta...
Sen gidemezsen,
Hayalin gider.
Kızıl saçlarına dokunur,
Yanağına bir öpücük kondurur...
Halini,hatırını sorar;
Selam ile döner.
Ona kırmızı bir gül yolla.
Unutma,sevdiğini söyle.
Belki akla uymaz amma;
Kim karışabilir ki hayale.
Kayıt Tarihi : 14.6.2006 09:07:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Her şey önce hayaldi… “Ne kadar zamanımız var? Kaç gece hayaller için / kaç saat, kaç gün? ” Kâinat, her şey önce düşüncede var oldu. Kudretle maddi varlığını buldu. Bu varlık da daimi değil elbet. Hayali olmayanın gerçeği de yoktur. Rasgele yaşıyordur. Başka hayallerin esiridir. Ya kendimiz oluruz, ya da kötü bir taklit. Büyük insanların hayalleri de hedefleri de büyüktür. Yani hedefin kadarsın… İnanç ve azimdir hayalleri besleyen. İnanç ve azim olmadan hayaller gerçekleşemez. “Başaracağım” diye yola çıkanların başarılarıyla doludur tarih sayfaları.
![Ahmet Bektaş](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/06/14/hayal-170.jpg)
TÜM YORUMLAR (1)