Hay aleylim Şiiri - Bestami Kurtuluş

dedem nasıl oturursa mindere
öyle kurulmuş
sırtını yaslamış yamaca
uzanıp ayak ucunda evliyanın
kaydı kayacak bir telaşı umursamaz
yeşilinden hayata öyle aşkla tutunmuş

Kitab’ın kalbine gömülü mazi
anadolu emzikli bebeydi
dizlerinde
düştü kalktı nice zelzele
hala durur taş taş üstüne
kim bilirse kıymetim
gelsin
o baş üstüne

taş sokaklar serin kuytular
feryat figan bir müezzin
ve sabahın alacasında
bir takunya sesi geçer sokaktan
gün sıcacık ekmek gibi doğar
yanık fırından

altın tasta kuru güller
sonra dut var
incir, zeytin, nar
bulgur deyip geçme
elde ne hünerler var
her evin bir asması
alt başında bir havuş
pirinç ocağın üstünde
bir kazan kaynar

hay aleylim aleylim
nasıl bir diyara
hangi cennet rüyaya girdim
affan dedenin memleketindeyim
ve duanın ucunda kapalı gözlerim
ve şirince baharında
çocukluk hüzünlerim