Havva'nın En Güzel Kızı

gönlümün afâkına iptidâi karanlıklar doğdu;
sevdanın havarileri yıkamadı ayrılık putlarını.
derin uykusundan atılırdı düşlerim efsanelere;
senin yüzün benim sokaklarımda çiçek açardı.
ben senin gözlerini uzaktan öperken;
içimin çöllerinde vahalar uyanırdı.

uzakta bir kentte sırtına hüzün binerdi;
ağırlığını ben yüreğimde duyardım.
yıldızlar koşardı parmak uçlarında;
böylesi güç, biliyorum, güneş batmamışken daha.

aşkımızın sırrını bir gerdanlık gibi taşırdı güvercinler;
efsunlu dudakların unutulmuş şarkılar fısıldardı.
memleketimin bütün göğü,
memleketimin bütün toprağı seni dinlerdi...

saçlarında kışın açan yaz çiçeklerinin dirayeti vardı;
saçlarında, ülkemin bütün iklimleri vardı.

ben senin saçlarını uzaktan öperken;
içimin çöllerinde vahalar uyanırdı.

kör karanlıklarda vurdu eşkiyalar meşale kıvılcımlarını;
hüznün taş duvarları sallandı damarlarımda,
ve bir sevinç - düğümlendi boğazıma, öylece,
yüzün, eski günlerimizden bana kalan son hediye.