Havva Şiiri - Muhammed İbrahim Doğru

Kalbin görevi kan pompalamaktı hani,
Neden böyle aşk pompalıyor,
Gözlerimi kapattığımda karanlıktı hani,
Neden şimdi hep sen görünüyor.

İliklerimden sen dökülüyor,
Saçlarım bu kadar dökülmedi,
Başlangıcım bu kadar bilinmiyor,
Sonsuzluktan sen eksilmedi.

Kalbini aç bana içinde yer bulayım,
En ücra köşesinde küçük bir taht kurayım,
Belki de bu dünya bizim için kuruldu,
Sen ile beni bir elmaya var sayayım.