Havva Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Derler ya şiir gibi kadın
Şiiler sönük şiirler mağrur
Öyle beyaz öyle duru öyle yalın
Görene kor bilene yara istediğine nur

Nerden çıktın karşıma bitap oldum alımına
Ben şimdi nazım şiiler yazılıyor sana ,sen vera
Zümrüt taşın nedir ederi gözlerinin yanında
Cesaret edecek yok ayna bakacak sana

Yürüdüğün kaldırım taşı yakacak ağıt
Ezdiğin çimler sarhoş atacak zılgıt
Kalpler aksak nabız anca pıt pıt
Telleri tutmuyor çalmıyor rabıt

Çiçek buket sönük kalıyor yanında
Ses telleri tutuk kelimeyi unuttuk
Ulaşır mı atsam yanık bir nida
Kalem vakur yapıyor tutukluk

Heykel edilsen sönük kalıyor taş
Cesaret edecek kalmadı heykeltraş
Ufalanır dökülür çizilmez el ile böyle kaş
Dikilmez üzerine yakışacak elbise yok kumaş

Renklere bürünüyor gökyüzü arıyor ay yüzü
Rengarenk gökkuşağı sende zümrüt gözü
Karanlıklar içinde fener siman gün yüzü
Ağaçlar selamlıyor seni dalları bükülü

Yaşaması seni bulutlar üstünde ensende
Bir tutam kokun gelse yelde bana esse
Şişeleyip saklasam en özel vitrinde
Koklasam senden cennet bende