Havlu Şiiri - Abdullah Acarlar

çok yorgunum yine uykusuzluğum geldi
ve geldi mi bir kere gitmek bilmez duyarsız bir misafir gibi
aklımın kıyıcığında kısık bir lamba yahut mum bilmiyorum
yalnızlık kokuyorum yıkanmalıyım
mummuş, çünkü is çıktı kafatasımda ve beynimin ortasında bir sıcak eriyiş
dağılmış korku parçaları...
vaz geçtim sizin oralardan geçenlerde çok tenha ve sessiz
bir kediydi sadece canlılığın belirtisi
doğaya verdiğim değer kadar inansın bana güneş
ben inanmıyorum aldığım her nefes gibi
yine de yıkamalıyım elimi ve yüzümdeki eksiltili cümleleri
sen de bazen havlu tutsana...

yüreğimin tomurcuklanan yerlerinde anız yakılıyor
ve ben artık uyumak istiyorum
çekin güneşi yine çıkmaya başladı
gün geceden daha gece
ve tırnaklarımla kazıdığım kirpik inceliğindeki hayalim kadar donuk
tamam anladım cümleler ifadeler biraz kopuk
yıkamalıyım kulağımdaki çılgın sessizliği
sen de bazen havlu tutsana...

sütten ciğeri yananın artık yoğurt yiyememesi bir yana
şüphe etmesi artık ikisinin de beyazlığından
olası olumlu durumların olasılıksızlığı bulaşmış gözlerime yıkamalıyım
sen de bazen havlu tutsana...

ay ışığıydı yine parmaklarımın arasından görünen
ve modernizmin yediği insanlardan arta kalan şehir ışıkları
saçılmş her yere, her yer neresidir bilmem
ay ışığı bulaşmış ellerime evet evet yıkamalıyım
sen ne yapacağını öğrendin artık...

bir gürültü bir şırıltı yağmur başladı içimde sırılsıklamım
iliklerine kadar ıslandı düşüncelerim, titriyor
sen... yok yok havlu tutmana gerek yok artık
hem zaten yağmur da yok belki, ay ışığı da mum da
musluğu açık unutmuşum o şırıltı da ondan
havlu da yok, gerçi o da beyazdı değilmi...