Havin'im Şiiri - Mehmet Çobanoğlu

Kekik kokulum, güneş gülüşlüm, ey yürek parçam
Ne güzel, ama ne güzel hatırlamak
Seni
Gözlerim kapalı
Hep düşünüyorum
Seni
Ve
Kuzenlerini
Ey benim ışık pınarım
Ey benim gözbebeğim
Eğer inanmasan
Gecelere
Günlere sor
Sözlerimin doğru olup olmadığını
Dedesinin gelinciği
Tut, annenin ellerinden
Bana, gel demiyorum
Çünkü burası hüzün
Burası ateş kusan volkan yatağı
Ne yol kaybedenlere
Yol gösteren
Kutup yıldızı
Ne mavi ay ışığı
Ne bir çağla
Ne bir gonca
Ne de sana vereceğim
Bir çocuk oyuncağı yok burada
Bu zindana düştüğümden beri
Ne günüm
Nede gecem belli
Bekle, gün gelir, gün olur
Başımı alır gelirim belki
Göğüs kafesimde
Yüreğimde yeri olan çocuğum
Tabi ki Kars’ta değil, söylenenlerin aksine
Şiir yazmak “suçundan” tutsak olduğum şu zindandan elbet

Yine seni düşünüyorum seni, hem de günlerden beri
Ve sevdiğin canım kuzenlerini
Hep ama hep
Güneşin doğuşunu bekliyorum
Birde çok özlediğim
Özgürlüğü
Sel, sel olup omuzlarından akan
O siyah saçlarını
Zeytinimsi gözlerini
Çatık kaşlarını da
Havin’im
Sırtlayacağım bir sürü umutla
Sana geleceğim
Sırtını daya
O çok sevdiğin tenteneli yastığına
Yine dizlerine koy, hep başımın altına koyduğun minderi, bekle beni

Mehmet Çobanoğlu
22.03.2018
Silivri