Havf ve Reca Şiiri - Sinan Onur

Bunalım, nal sesleri ve piyade tüfekleri
Ekranda güneşli günleri anımsatan
Eski kovboy filmleri, kahvaltı ve çay
Rüzgâr, uğultulu ve tozkoparan
Çiğ düşen yeşillik, dağların ürpertisi
Buharlı kelimelerle konuşan insanlar
Çalışmayan arabaların kaputları
Ve mevsim, sonbahar.
Rüyamda kara çarşaflı deniz
Ve tam da göğsüne
Arştan damlayan bir yıldız
Aydınlanan karanlık suyun altı
Sahil boyu koşturan çocuklar
Radyoda çalan akdeniz şarkıları
Ve seslerin dindiği güz gecesi
Yürüdüğümüz son kordon yolu
Akdeniz sahili
Yaz düşleri, mevsim geçişleri
Ve turuncu ay.
Hayattayız,
Henüz birbirimizi öldürmedik
Duyguları benliğimiz ile uzlaştırdık
Henüz uzaklaşmadık

- Ki bu hâlâ bitmemiş bir gidişin seceresine denk düşer

Gün geçtikçe kış oluyor manzaran
Kır çiçekleri yerine solgun ağaçlar
Çatlayan dudaklarında gül kuruları
Saçlarından dağılan nar çiçekleri
Gövdende kaybolduğum giz ormanı
Ve bileklerine dek uzanan coğrafyan
Uzakları anımsatan baygınlığın
Bitkin sevişmelerin izdüşümü
Şiirleri ve kaçışları sakladığın belleğin
Darmadağınık sokakların uğultusu
Kaybolduğumuz şehrin kaldırımları

- Artık darplanan bir kalbin ağaran pıhtıları

Kendindeydin, yani epey uzakta
Heybende taşıdığın yağmurları tükettin
Gözlerin kapalıyken dağıldı bulutlar
Yüzünden akan nehirler kurudu
Ve artık sadece izleri var

- Yorgun, kasvetli ve bağışlanan

Paslı bir vazgeçmenin korkusuyla şahlandı
Yüreğin tutanaklarına kaydı geçmeyen
Yolların ve yaraların yayvan acılarla sızışı,
Şehri dağıtan rüzgârlar ayaklandı
Kuşlar dayanamadı, düştüler
Onları yerden toplayan olmadı
Alacakaranlığın kasveti geldi
Avluyu keskin bir soğuk donattı

Ve şurada, kızgın bakışlarıyla
Kahrediyor kendini bir bank
Üstünde hiç Dostoyevski okumamışız gibi
Seyrek adımlarla geçtiğimiz meydan yolu
Yalpalıyor kıyısından ezilen kaldırım çiçekleriyle
Gözlerim göğü ispatlamaktan dönüyor
Boynundaki kırmızı fuları,
Hâlâ daha güle yoruyorum
Defterinde kuruttuğun yapraklar kadar sonbahar
Ellerine bir kuş bırakıyorum
Eylülden isyana dek
Mavzerine yoldaş olsun.