Havasız Şiiri - Kamil Çağlar Aksu

tükenmiş gibi su bıçağın,
yağmurlar sinsi ve birden keskinleşen
çizik çizik ve bilenmiş gökyüzünden
toprak değil artık,
çelik kokusu ve lehim,
en son neresiydi?
gerçek bir yağmurun gerçekten dindiği.

soğumuş gibi su bıçağın,
tenden uzaklığınca yalın
kana doğru ihtimal veren,
hep bir yaraya yaklaşan
avluların büyüyen gölgesidir,
bütün iç avluların dış avluların,
ateşin okşadığı duvarların
yalımında tutkunun ılık
bir tebessüme dolsa bir yağmur,
bütün meydanlarında hayatın,
bezgin sancaklarını kaldırıp göğün
bütün kuşatmasında ölümün,
istenen ve isteyen arasındaki bölümün,
bu insanın kadim orantısızlığıdır.

tükenmiş gibi su toprağın,
tenden uzaklığınca ömür
çöle doğru ihtimal veren,
hep bir çoraklıkla anlaşan,
yağmurların küçülen gölgesi büyür
sıcak yağmurların soğuk yağmurların,
kurumuş ince dallarına günün
güneşin batmasına sarılan şehirlerin,
ince seslerin ince yüzlerin içine yürür,
dağılıp kırılır güpegündüzdür
umuda su taşıyan yüksek sarnıçların,
üzgün sarayların, külden suskun çeşmelerin
içi.

tükenmiş gibi su zamanın,
tükenmiş gibi sudur akan,
tükenmiş gibi kandır dönen,
candır derin boşlukta çekişen,
köprüde dalgın balıkçı kovalarına,
sığmayan, çırpınan,
içten içe tükenmiş
bir şey var hayatta ve Haliç’te

havasız bir şey var bu şehirde,
hep ölüme değinen bir şekilde,
sertleşmiş gibi su bıçağın,
tükenmiş gibi,
soğumuş gibi.

bir şey var bir şey,
önemli ve güzel,
dünyadan kesilip atılmış gibi,
saklanmış gibi su bıçağın,

bıçak suda, su da saklı,
anlayacağın.