Havalar Mı Soğudu Yoksa Sen Mi

Havalar mı soğudu yoksa sen mi?
Bir insan nasıl soğur?
Neden soğur ki?
Kendi kabuğuna çekilip
tüm dünyayı dışarıda bıraktığında mı?
Yoksa bir cenin gibi kıvrılıp
yatağında kaybolmak istediğinde mi?
Sudan bahanelerle güneşim battı.
İçimin dikenlerini almanı isterdim
ama sana güvenmiyorum!
Benim için sen hala bir yabancısın.

Alışılmıs bir yol izliyorum.
Bunu belki sen de fark ettin.
Kendimi en çok huzurlu hissettiğim
dünyama çekildim.
Güvendeyim burada.
Dışarısı yağmur;
içimdeki fırtınaları tahmin edebiliyorsundur...
Ala bora olmuş bedenimle
aramız pek iyi değil bu günlerde.
Havalar da soğuk, ben de soğudum biraz.

Adını koyamadığım bir ağırlık var üzerimde.
Biraz yavan, biraz da eksik...
Kırgınım belki de herkese.
Üzerine alınma!
Yabancıyız birbirimize.
Sadece yalnızlığa demir attım.
Süre sorma bana!
Şimdilik süresiz...

Arada bir uzaklaşmak iyi geliyor bana.
Kendimle kalmak, kendimi sorgulamak...
Benim senin gibi fiyakalı bir yalnızlığım olmadı hiç.
Bu iklimde havalar hep soğuk, güneş erken batar.
Yalnızlığım ağır geçer, güçsüz bırakır beni,
hasta eder...

Yorgunum.
Dedim ya biraz da hasta...
Dökülen yaprakları sayıyorum camdan.
En sevdiğin şeyden koptuğunda için acır ya... Neresinden tutacağını bilemezsin hayatın.
Biraz öyleyim, biraz da yasta...

Kalbime giremeyecek kadar yabancısın.
Seni nereye koyacağımı bilmiyorum.
Aynı dili mi konuşuyoruz?
Ya dünyamız...
Ben sıcak severim her şeyi.
Çayımı sıcak severim.
Kahvemi soğutmadan mutlaka içerim.
Ama nedense hayatıma giren herkes
soğutur beni kendinden.
Bekletir bir kenarda.
Unutulmaya bırakır beni.
Tadım tuzum kalmaz sonunda.

Havalar da soğudu, ben de soğudum...
Biraz da yastayım, şimdilik…
Zamanla geçecek... Bu hep böyledir;
rüzgâr eser, gök gürler, yağmur yağar...
Kendini tekrarlayan kısır bir döngü...