Bir kantarcı çocuk
Oturmuş ıslak yere.
Belki yedi, belki sekiz yaşı
Tam okul vakti
“Tartalım amca”, geçim sözü.
Bilmem eksi kaç derecede
Üstünde bir eski kazak
Titriyor, yüzünde hüzün.
Hüzün, emanet olurdu bildiğimiz
Kantarcı çocuğunki kalıcı.
Hava inatlaşır çocukla
Hüzünle karışık kar yağar
Acı yağar üstüne, sulusepken yağar
Önüne atılan bozuk parayı
Tutup cebine koyacak
Mecali yoktur
Tutmaz parmakları.
Bugün yine hava hüzünlü
Hüzün kalıcı.
“Tartalım amca”dır tek direnci
Acımasız hayata.
Ve benim yine
Alamaçta yüreğim donuyor.
05.01.2007
Mehmet AtılganKayıt Tarihi : 5.1.2007 12:31:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
tebrikler
TÜM YORUMLAR (6)