Hava Soğuk Şiiri - Sadi Saçak

Üşüyorum elimde değil,
Hava soğuk,
Ağaçların dalları bile üşüyor,
Taşlar bile titriyor,
Yıldızların bile içi titriyor,
Elde değil, hava soğuk.

Hatırlıyorum bir kaç yıl öncesini,
Yine hava böyle çetindi,
Ellerimi cebimden çıkaramıyordum,
Üşüyordum!
Ellerim kızarmış,
Dudaklarım çatlamıştı.
Rüzgâr ise yanaklarıma çarpmaktaydı.
Bizim Atakan da vardı yanımda,
Birbirimize bu günleri anacağız,
Tebessümle hatırlayacağız diyorduk hatta.

İşte şimdi yine soğuk hava,
Ama o dönercinin önünden geçemiyoruz Atakanla,
Bir de önünde durup ceplerimizi boşaltarak,
İki kişilik döner parasının çıkıp çıkmadığına bakamıyoruz.

Aslında öyle daha güzeldi galiba,
En azından yanyanaydık hiç yoksa,
Ben hep önce yerdim hem dönerimi,
Ayranı da iki tane içerdim mutlaka.
Atakan işi biliyordu,
Ayran azaldı mı su ekliyordu.
Kolay değil; yoklukla büyümüştü,
Ve her şeyin bir idare etme yolunu bulmuştu.

Soğuklar hep Atakanla geçerdi bizim,
Beraber üşür,
Dolmuş parasını denkleştiremeyip eve yürürdük.
Bir kişilik çıksa da para,
Öbürümüze yetişmezse ikimiz de yürürdük,
Öyle her şey daha güzeldi sanki,
daha bir ahenkliydi.

Sonra siyasi görüşlerimiz yüzünden,
Hep milletle tartışırdık,
Biz ikimiz olurduk, diğer insanların hepsi,
Yeterdik ama ikimiz onlara,
Ee, serde yiğitlik vardı ne de olsa...

Hava soğuk,
Yine ellerim üşüyor.
Ama dönerci önünde beklemiyorum,
Bir de Atakan çok uzakta...