Hava Çoktan Kararmıştı Bile

Bir hayat var şimdi ellerimde
Ne güzel nede boş sanki
Bir şiirin mısralarına sığdıramam hayatımı
Yazdıkça bitiremem onun aşkını
Gülüşünü, kokusunu ve bakışlarını
Sığdıramam mısralarıma onunla geçen zamanlarımı
Bir İstanbul sabahıydı hava kapalıydı üstümüze
Hatırlıyorum çiğ düşmüş rayların üstünden gelen tramvaydan inişi
Adımların asi adımların özgür ve mai
Ben o an öldüm koptum hayattan
Ona bağlandım kalbimin sevda damarlarından
Sonra elimi tuttu gözlerimi kapattım biran
Hiç bilmediğim yerlere götürüyordu ayaklarım beni onunla
Pembe badisi, kahverengi montu küpeleri vardı kulağında
Gözlerine bakamıyordum
Kahvesinde boğulurum diye korkuyordum
Zaman akıp gittikçe ona biraz daha alışıyordum
Daha bir özgür yürüyordum şimdi sokaklarda
Ellerimde elleri yüreğimde onun aşkıyla
Adım adım yürüyorduk insanların arasında
Konuşamıyorduk ikimizde heyecandan
Şimdi karşımda oturmuş kahvesini yudumluyor
Ona bakıyorum gözlerim kendini alamıyor
O gün onunla akşam oluyordu
Zaman geçmesin istiyordum olmuyordu
Hava çoktan kararmıştı bile
Ayrılık vakti geldi çanlar çaldı yine
Karanlıkta yürüyorduk onunla
Sonra oturduk bir otobüs koltuğunda
Şimdi daha da sokulmuştu yanıma
Gözlerinin bebeği gülüyordu gözlerime
Kimseye aldırış etmeden bakıyorduk birbirimize
Bir an ellerini hissettim ellerimde
Sımsıkı tutuyordu sanki bırakma dercesine
Bir haylin bir romanın içindeyim sanki
Yüzümde anlamsız bir gülümseme duramıyorum yerimde
Onu o an öpmek geldi içimden
Yapamadım bir çocuk gibi utandım çevremdekilerden
Gülmeye başladık sonra konuşmaya başladık içimizden
Yolun sonu gelmişti birazdan gidecekti
Otobüs durdu kapıları açıldı
Gitmek istemiyordu çok ağırdı adımları
Uzaklaşıyordum ondan başımı geri çevirdim
Karanlıkta yürüyordu görüyor gözlerim
Gecenin karanlığında kaybolup gitti benim yarim
Gecenin sessizliğin de kaybolup gitti benim yarim

Giresunlu şair Hamza yümsel (mai)