Hani o hep gezdiğimiz yol var ya, ben oradayım yine. Sen yoksun ama, o yüzden içimde derin bir boşluk var. O boşluk sensiz dolmayacak, çünkü kocaman bir çukuru kum taneleriyle doldurmaya çalışmak imkansıza yelken açmaktır.
Seni düşünüyorum yine, o hep kahve içtiğimiz yer var ya, onun yanından geçiyorum şimdi de. Sen benim kahveye çok şeker atmama takılırdın ya hani, hani sonra gülüşürdük karşılıklı. Gülmüyorum artık ben. Sen gülüyor musun bilmiyorum, ama ben gülmüyorum. Hatta artık çok şeker de atmıyorum kahveme, belki aklıma sen gelirsin de hıçkırarak ağlarım diye.
O günden beri, gittiğin ve dönmeyeceğin günden beri seni düşünüyorum hep, aklımdan çıkmıyorsun. Kokunu hissediyorum, siluetin gözümde canlanıyor, dokunmaya çalışıyorum, uzanamıyorum. Uzanamayacağım kadar uzaktasın çünkü. Ama her seferinde uzanmaya çalışıyorum o dumanlı bakışlarına, kadife saçlarına, kalem gibi kaşlarına, narin narin akan bir nehirdeki berrak suyu andıran yanaklarına…
Hani derler ya, “gözden ırak, gönülden de ırak” diye. Sen benim için hiç öyle olmadın. Olmayacaksın da, çünkü olamazsın. Seni unuttuğum gün kendimi unutmuş olurum çünkü. Seni unutmak istemedim mi sanki, unuttum deyip kendimi kandırdım. Hatta o ilk gittiğin gün var ya, o gün “tamam, artık onu unuttum, benim için öyle biri hiç olmadı” dedim. Yalan söyledim, hem de kendime. Sen burada olsan yalan söyleme derdin bana. Yalan söylesem kızardın hep, şaka yaparken bile söyleme derdin. Söylemiyorum ben de, o gün hariç, o gün hayatımın en büyük yalanını söyledim çünkü.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta