Hatırlıyor musun? Şiiri - Dilara Yıldırım

bir resmim bile yok sende
yüzümü hatırlıyor musun?
uzun uzun konuştuğumuz gecelerde
uzun uzun da susuşlarımız olurdu
hiç aklına geliyor mu?
bir gün bir yerde çıksam karşına...
bendeki sevinci hatırlayabilecek kadar beni anımsıyormusun?
'sen sevmeyi biliyorsun' derdin
o sevişleri özlemiyor musun?
ben dokunmadan sevebilenlerdendim...
gözlerim yeterdi sana bizi anlatmaya.
susar kalırdın.
yüreğin hıçkırıklarla dolsada
lal olurdu dilin.
şimdilerde, onca zamanın üstüne
her düşüne tutsak
her hecene muhtaç
ve gizliden gizliye matemdeyim...
özledim kelimesi anlamını yitiriyor...
kelimelerin içindeki sesler kendini bulamaz hale gelebiliyor.
sende her imkansız nasıl imkan buluyorsa
bendeki çarelerde öyle tükeniyor...
bir kavgamız olmalıydı seninle,
ama
olmadı!
bir sebebimiz?
hayır o da yok...
peki biz neden ayrılmıştık hatırlıyor musun?
yorgunduk.
yaşımızın iki katı birer ömür yaşamıştık ve
ömrümüzden düşülmüştü her yaşanmışlık
yaşlıydık...
şimdilerde en deli çağlarda olmam gerek...
ihtiyar bir kadın gibi titriyor ellerim.
yüreğim sadece senin adının geçtiği masalarda hızlanır oldu.
ben söylemeye korkar oldum...
sen gittin ya...
ben şöyle bir baktım hayata,
doluya koysam almadı
boşa koysam dolmadı...
aslında hayat
tek başınayken
koskaca bir yarım kalmışlıktı.
yerine ne ben kimseyi koymayı düşünebildim
nede kimse sen olma çabasındaydı
zaten
olamazdı!
gereksiz uğraşlara girme yaşımızı geçmiştik.
çevremizde bizden feyz almıştı...
sonrası yok
bakma...
senden sonra bunun gibi
yazdığım her satır
yarım kalmıştı...