Seni hatırlayan en son kişi ölene dek hatırlanırsın diye bir söz okumuştum. Değerleri yaşatmak için birşeyler yapmalı. Ne çok isterdim adının geçtiği içinde binlerce tomurcuğun filizlenip bir orman oluşunu. Belki birgün.... Neden olmasın sen benim yüreğimde daima yaşayacaksın. Daima mutluluğumun içine bir damla yağmur inecek. Daima sana sesleneceğim. Tabiki benim de daimalarım toprağa karışana sesim çıkmayana kadar. Bugün başucundaki çiçek solmuştu üzdü beni sonra bir baktım ki çürümeye başlamış. Çiçek açtığı zaman ne kadar mutlu olmuştum oysa. Bugün ise bir o kadar umutsuz. Sanki o çiçek değil de çürüyen bedenini gördüm karşımda. Birer birer solan kuruyan ve çürüyen dallarını kopardım belki bir umut toparlar diye. İnanıyorum toparlar o. Çünkü onun adı Zeynep kızının eli deyince sesini duyunca o can suyu almış gibi olur. 1 hafta gelemedim yanına annem hemen dalların eğilmiş , yaprakların solmuş boynunu bükmüşsün yapma ama böyle ben ne yapayım her dakika bekliyorum seni ama gelmiyorsun biliyorum gelemiyorsun sen. Ben gelirim Annem sen yeter ki boynunu bükme öyle çaresiz kimsesiz gibi çiçeklerin çürümeye koyulmasın. Sen gülüşünü saklama , biliyorsun Gülünce ne kadar güzel ve özel olduğunu. Bükmesinler boynunu çiçeklerim ,üzmesinler beni!
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta