Hatırladın mı beni Şiiri - Burçin Çelik

hatırladın mı beni
nefes almaktan bunalınca gecenin köründe yalınayak gezerek,yalnızlığını ayaklar altında ezmek isteyen,o heba ettiğin ben…

hani şu omuzları hep düşük,
gözlerinin aynalarda hep kendi cenazesini izlediği
giderken ardına yaşıyor mu diye bakmadığın o buruk bakışlı ben…

günün bilmem kaçında gelen ölüm isteklerimle bilinen
şu bitmek bilmeyen yoktan travmaların sahibi
yatağına geçip ellerini ense altına koyup şuursuzca tavanı izleyen
hani şu herkese göre sütten temiz tavanda rutubet, çokça duman , bolca kötü şeyler gören ben…

her tanıdığı insana benim ruhum kostüm giyiyor diyen
bir maske ile herkese iyi olduğu yalanını söyleyen
içindeki yaralara yama vurduğunu kimsenin anlamadığı
afedersin ama hayatı böyle lağım çukuru gibi olup
sonunun ne olduğu bile belli olmayan ben…

herkes yuvasına çekildiğinde sessizliğin sesini açıp kursağına ağlayan
mecburi yaşamdan sıyrılmak istercesine durmadan sigara yakan
sararan parmaklarıyla bastığı o izmaritlerin dışarı taşmasıyla küllüğün dolduğunu anlayan
türküleri ciğerine yanıcı madde olarak kullanan ben…

bir yere kıpırdamadan ölmeyi bekleyen
sanki bir dinamit olarak doğmuş da
etrafında patlatmak için tuş bulmayı dileyen
ev ödevi yaşamakmış da çalışırken uyuya kalmışlığına söven
ne zamana ne insana ne de gidişinle verilen tesellilere akıl erdiremeyen ben…

hatırladın mı beni ?
bu saatten sonra beni ne serum şişesine konmuş serum kurtarır
ne de gelmeye inadına niyetlenemeyen sen….

Burçin Çelik