Hatırladın mı? 01082007 Şiiri - Serhat K ...

Hafızam zayıf ama hatırladığım net şeyler var.
Kimsem yok,
Gözlüğümü bulamıyorum ve ben o olmadan kalkamıyorum.
Kalkamadım
Elimle perdeyi aralıyorum
Gri bir gün başlamış

Hiçbirini unutmadım
Evlendin seneler oldu
15 yaşına girdi orta 3'e geçti oğlun
Bense senin birinci sınıfında kaldım
Unuttun beni
Bense ne seni, ne evlendiğin günü nede çocuğunun doğum gününü
Unutmadım.

Senelerdir sana doğru yazıyorum
Ama artık bir şeyi değiştireceğim
Geç de olsa.
Hatırladın mı?
.......................................................................................................

Planladığı gibi gitmez istedikleri
Bir şeyleri değiştirir şair ama geçtir vakit.
Üstteki satırları yazdıktan 3 gün sonra ölmüştür.

Ölümünden sonra, ilk roman kitabı basılır.

Öğretmeninin tavsiyesiyle kitabı alan öğrenci yaz tatili boyunca okumaya başlar, bırakamaz elinden.

Annesine kitabın gerçek bir hikâye olduğunu söyler ve anlatmaya başlar.
Çocuk soluksuzca romanın özetini geçerken annesine kahvaltı masasında, gözleri dolan annesine bir şeyler soramamanın verdiği tepkiyle daha da bir ateşli anlatır, kalın, kırmızı kaplı aşk romanından aklında kalanları.

Kadın yavaşça geçmişe dönmektedir masanın diğer tarafında.
Beyindeki karıncalanmalar, kalbe uyuşukluk vermekle birlikte
Unuttuğu her şeyi hatırlatmaya başlatır.

yaşanılan aşk hikayesinin bizzat kahramanıdır kadın.
ve hala ölü de olsa birinci sınıfında okuyan bir öğrencisi vardır.

Kadın hızlıca çocuğun önünde duran kitabı alarak yazarın özgeçmişine göz gezdirirken ağlamaktan alamaz kendini.
İsim doğru soyadı doğru özü ve geçmişi yazarın, kadındır aslında.

2 hafta önce doğum gününü kutlayan çocuk, titrek ellerinde çatalı sıkarak garip telaşesini hapseder avuçlarının arasına. biraz daha duraksadıktan sonra masadan kalkar çocuk ve pikaba doğru bir plak koyar.
plak Müzeyyen Senarın 45 liğidir 'Benzemez Kimse Sana'

Senelerin unutkanlığının verdiği duygu birikimleri kadının gözünden sicim sicim dökülürken, duyduğu şarkı perçinler gözlerinden süzülen yaşı yanaklarına. Pencerenin perdesini aralar ve seslenmeye başlar adama içinden yırtılırcasına. garip bir suskunluk sonrası telefon çalar.
Kadın ağlamaklı sesiyle açar telefonu ve arayan yazarın kitabını çıkaran yayınevi müdürüdür ve isim teyidinden sonra kadına ait bir şey olduğunu, almak için uğraması gerektiğini söyler.
Kadın apar topar evden dışarıya atar kendini ve koyulur yola. yayın evine geldiğinde içeri açılan kapının üzerinde kocaman yazarın bir resmi vardır ve kadın durur altında
Herkes kadına diker gözlerini kadın herkesin tüm gerçeği bildiğini anlar ve diğerlerinin de gözünü diktiği yere diker gözlerini ve yazarın resmiyle karşı karşıyadır.

Müdür kadını yavaşça odaya alır ve ona ait zarfı çıkarır kasasından ve verirken şu sözleri söyler.

Gözleri çok rahatsızdı, gözlüğünü bulamadığı için yatağından kalkamadı, tansiyonu bedenini çok zorluyordu. Kalkmaya cesaret ettiğinde ise düşerken komedine vuruyor başını. Dinlendiğini düşündük ve zaman zaman böle uzaklaşıyordu bizden genelde firuzağada ünlüler kahvesinde rastlıyorduk bir şeyler yazarken. Meraklanıp 3 gün sonra evine gittiğimizde ise o hazin tabloyla karşı karşıyaydık. Bizden başka kimsesi yoktu ve oda bizim her şeyimizdi buranın sahibiydi. Eve girdiğimizde yerde yatan, gözlüğe uzanmasına milim kalmış bir el, diğer elinde numaraların olduğu kâğıt ve kalem vardı. Diğer bir tarafta rastladığımız not size yazılmıştı ama üzeri biraz kanlı.

.................................................................................................................

Hafızam zayıf ama hatırladığım net şeyler var.
Kimsem yok,
Gözlüğümü bulamıyorum ve ben o olmadan kalkamıyorum.
Kalkamadım
Elimle perdeyi aralıyorum
Gri bir gün başlamış

Hiçbirini unutmadım
Evlendin seneler oldu
15 yaşına girdi orta 3'e geçti oğlun
Bense senin birinci sınıfında kaldım
Unuttun beni
Bense ne seni, ne evlendiğin günü nede çocuğunun doğum gününü
Unutmadım.

Senelerdir sana doğru yazıyorum
Ama artık bir şeyi değiştireceğim
Geç de olsa.
Beni Hatırladın mı?