Hatırladıkça Şiiri - Yaşar Cerit

Kâh tren garlarından,
Kâh otobüs peronlarından,
Onlar çekip giderken,
Bomboş gözlerle baka kalırdım.
Her defasında of çekerken;
En büyük yarayı yine ben alırdım…

Onlara gitme diyemezdim ki,
Çünkü buna hiç hakkım yoktu,
Çünkü geldikleri gibi;
Gidecekleri de önceden belli olurdu.
Hem desem de riyakâr olurdum.
İşte bu yüzden gözlerim gülse de,
Şu içim hep kan ağlardı.
Bakır bir tencereye,
Düşüncelerim dahi dolmazdı,
O ayrılık rüzgarını;
Her defasında yine ben solurdum…

Onların ardından gizli hüzünlerin,
Gölgeleri sararken içimi,
İç çeke çeke sessizce ağladıkça,
Yüreğimin en derinlerinde,
Hep gizlerim ben hayallerimi;
Kendi kendime kahrolurum.
Bir zamanların tatlı gülüşlerini,
O baygın bakışlarını hatırladıkça;
En çok yine ben mahvolurum.

4 TEMMUZ 2016