Hatırladığım Kadarıyla

bir kadının oğluydum kısa bir süre önce
evine girip çıkıyordum rahatlıkla
geç saatleri kadar uyuyabiliyor,
ve istediğim zaman penceresini açabiliyordum odanın
bahçeli, bana verdiği odası güneş gören bir evdi
-hatırladığım kadarıyla- denize bakıyordu mutfak penceresi

çok uzun zaman beraber yaşadık o güzelim evde
beni hiç üzmedi
-hatırladığım kadarıyla- ben de onu üzmedim
iki insan gibi,
çok şey paylaştık birbirimizle

kadının sesi bana denizi andırıyordu hep.
bir ekmek istese bile,
ufuk çizgisi beliriyordu aklımda.
inceydi,
tok ve de biçimliydi sesi.

belli belirsiz kızardı bazen,
içimde bir el çırpması hissederdim.
alnının ortasında bir damar belirirdi sinirlenince
(öyle bir fotoğrafı yok şimdi bende)
-hatırladığım kadarıyla- sağ kaşına daha yakındı
siniri geçince de damar kaybolurdu
yine düz bir ova gibi dururdu,
gözleriyle saç bitimi arasındaki o beyazlık

gittiği birkaç yer vardı sadece
onun dışında bahçesiyle uğraşırdı sürekli
çiçeklerden en çok nergisi sever,
en çok onunla konuşurdu akşam olunca.
kıştan söz açılınca da,
göz kenarlarını kızarırdı ağlayamamaktan.

ağır geldi bana merhamet
hızlıca giyinip çıktım bir gün evinden
dönmedim bir daha geri
-hatırladığım kadarıyla- bir bahanem de yoktu
içimden geldi sadece, o kadar
utana sıkıla olsa da gitmek istedim
çirkin görüntümü de yanıma alıp gitmek…

ama şimdi
merhamet kadar ağır bir pişmanlık var içimde
hüzünlü bir şarkı gibiyim
kalbimin sesine uygun bir yol bulamıyorum
çaresiz kalıyorum
biliyorum biraz ağlamaklıdır çünkü
çıkıp gittiğin eve bir daha dönmenin yüz ifadesi

artık bir ağaç bile değilim bahçesinde, ne kötü!
ben bir zamanlar onun yakını,
kendimi nasıl da uzaklara yakıştırdım
kahretsin
nasıl da sildim kendimi alnındaki beyazlıktan