Ufalanmış hayallerin,
umut kırıntısıydık,
düşlerde yaşayan insanların ülkesinde
Yanılsamaların kırılgan zeminli aynasından,
seyrettik hep asla bize ait olmayan hayatı,
ama hiç kırılmadık....
Bizden çalınan bizdik ,
unutturulmuş,horgörülmüş,
itilip kakılmışlığımızla tezattık,
kırdığımız da kızdığımız da kendimizdik,
asla onursuz bir yastığa baş koymadık...
Zalimin dev aynasında cüce,
insanlığın aryasında ise kocaman bir devdik
yenildik sandık her gün azalan yanlarımızla,
çoğaltabildiğimiz sevda kadar sayısızdık...
Gariban tencerelerinde aştık biz,
ocağımızda tüten keyifli bir duman,
sevgiliydik evimizde salınan,
çocuk kokan buram buram,
ne çabuk unuttuk insandık biz insan...
Kayıt Tarihi : 3.3.2021 01:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ne güzeldir insanın kendini bilmesi ....
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!