Sen hep bizi güzel hatırla

Hüznü mekan bellettin.
Gözlerde akan onca yaşı israf ettin.
Sen köşe bucak kaçtın kaçmasına da,
Ben yakınlara bile uzak düştüm...

Özlem, aşkın gayri meşru çocuğuydu sevgilim.
Giderken bana bırakıp kaçtığın,
Ve lanet olası her gece;
Sen diye bağrıma bastığım...

Kül ettikten sonra,
Bir daha kor olur mu sandın?
Ey sevgilim!
Sen beni nefes alıyorum diye,
Yaşıyor mu sandın?

Şimdileri boş verip,
Sonralardan vazgeçip,
Beni en güzel sen unuttun.
Asla kızmadım sana.
Sen zaten ölüme davettin,
Ben kefenimi giyipte gelmiştim.

Küsmedim ne sana,
Ne de aşka.
Dargınlığım;
Bir çocuğun elindeki şekeri alır gibi,
Benden çalınan onca yılıma...

İnsanın sevdiğine verdiği en güzel şey,
Dualarında olmasıdır.
Geçse de, bitse de.

Dilerim ki;
Ne hüzün gezsin sokağında,
Ne de pişmanlık çalsın kapını.
Yanında olamadığım gecelere,
Varsın sabah olmasın.
Sen hep bizi güzel hatırla...