Hatırda Kalan Şiiri - Erdal Tuna

“Çilesine katlanmak aşka sadakat imiş
Çilesiz aşk var sanmak hayali yalan imiş”

Hayallerimin elinden tut, sonra yürüt, aydınlığa çıkar sonra…
Avuç-avuç ceplerimde taşıdığım çocukluğumun saçını okşa,
Sonra büyüt, sev sonra…
Yağmurun sesi yağardı ürkek taşlarla örülü kaldırımlara,
Çekingen duvarlar arkasında biz, üşümekten korktuğumuz için titrerdik,
Üşüdüğümüz için değil.
Günlerimize çiseleyen sessizlik, sağanak halinde düşerdi gecelerimize.
Fısıltıyla sevmek sessizliğe, sabahı beklemek geceye saygısızlıktı.
Gündüzlerde bulamadığımız şeyler uzun ve çekilmez yapıyordu geceleri,
Öksüz bir kız çocuğuydu hep ağlayan gözlerle baktığım yıldızlar,
O zamanlar sen yoktun bilmiyordun yalın yürek nasıl sevilir tarla kuşları,
Bilmiyordun nasıl yaşar kahramanlarım ve nasıl ölürlerdi sonra.
Sen yoktun yani, sesin de yoktu, dokunuşun da.
Ama gizli soluklar alarak yaşardın ellerimin değmediği gecelerde,
Benim gecelerimde de senin ellerin yoktu.
Sevda henüz ürpertmemişti içimizi,
Kişisel bir sahiplenmeye dönmemişti henüz
Yan yana duran bedenlerimizin birbirine olan yakınlığı.

Keşfedilmeyi bekleyen bir kıta gibiydi güzelliğin, el değmemiş…
Bende ilk serüvenin cesur acemiliği…
Sadece duru bir sevgiyle seviyorduk nedenini bilmediğimiz heyecanımızı
Ve onu bastırmak için yalandan çırpınışlarımızı.
Kirlenmişlik de yoktu, bilmediğimiz bir temizlik vardı kalplerimizde.
Benim ellerimde senin ellerin gibi beyazdı,
Senin gözlerinde benim gözlerim gibi saftı,
Akışkan bir sevdayı enjekte etmemişlerdi o zamanlar damarlarımıza.
Her şey parlaktı yada mattı,
Rengi solmuş özlemler taşımazdık, henüz kirlenmemiş yüreğimizde.
Siyahtan beyazına bütün tonlarına sarılarak yaşadığımız hayat,
İlk öpücüğü düşürmemişti o vakit dudaklarımıza.
Islaklığını ve tadını bilmiyorduk nefeslerimizin.
Koklamayı öpmekten kutsal sayıyorduk,
Sarılmayı yatmaktan…