Hatırası Yetmez, Kendisi Gerek.

Vazgeçme Aşk'ım!
Ne olur,
Geçme.

Önümüzde ağrılardan bir dağ kuruldu,
Ama sen, hayal kuşlarına küsme!
Onlar güneşi taşıyacak,
Karanlık göklere.

Tükenme!
Su akar, güneş kaybolur,
Deniz sessiz kalır, maviyi yitirir.
Mehtapsız aşıklar,
Gözleriyle bekler geceyi.

Göğsüme saklanan serçeler çırpınır,
Kanatlarını kırar kafesin sertliğinde.
Kan durur, soğur,
Ve kurur sessizce.

Aşk’ım, hayır!
Parçalanan kemik,
Ortadan kırılmış bir biblo gibi.
Ay ve güneşin aşkına,
Kanayan yanlarımız için!
Adımlarımızın izi silinmesin diye,
Bitme!

Olmaz böyle dağılmak!
Rüzgarda savrulan saçlar gibi değil bu.
Bir çocuğun gülüşüyle dağılan kara bulutlar gibi değil.
Hayır, değil!

Bu başka bir dağılma.
Dünya adaletsiz, çocuk,
Dünya zorba!
Ama belki bir gün,
Aşk ile yeniden eşitleniriz.

Bu toz ve duman dolu şarkılarına saklan.
Derine işlemiş suskunluğumla,
Paslanmış demir gibi içimde saklan.

Yosun tutmuş dualarım var.
Aşktır o,
Her birinin ardı arkasına saklanan.
Aşk’ım, sen benim dualarıma saklan.

Kalk!
Göğüme bıraktığın yağmurları al,
Al bu kelimeleri de yanına.
Hiçbir sözcük yetmiyor beni iyileştirmeye!

Ama yeniden kurabiliriz hayali,
Ellerimizle.
Ellerin, senin ellerinle.
Şimdi değil!
Soğuyup durmanın sırası değil!
Durma!

Adı umut olan bir yarına koşmalıyız!
Çocuk gibi, düşe kalka da olsa.
Parçalansa da içimiz,
Aşk’ım, sevdayla!