Tezkere Şiiri - Alper Eğrikar

Uzun demirler kopuyor, çocukluğum,
gözlerimin dibinden çıkmakta.
Sokaklarda, kaldırımlarda arkamı yasladığım,
her kim varsa.
Sözümona, yangınların küllerinden artakalan,
anlamsız kalıntılardır hayat.
Görünmeyen hatıralar, adına şiir yazılmış kadınlar.
Bir gün kuş olupta uçacaklar, ne seni ne beni
hiçbirimizi tanımayacaklar.
Tanısalar bile, gözleri kırk yerden vurgun,
değse cinayettir suçu.
Çektiğimiz yük değil, bir hatıranın tezkeresi.
Anlık mutlulukların verdiği, genel hüzünler,
geçip gitmek bilmeyen.
Belki suya karışıp gözden dökülen.
Suya teslim olup, bile isteye batmak,
derinlere daha derinlere.
Anlamsız hikayelere demir attık,
burada suç değil savaş.
Zincirlerin kopmasını beklemektir,
hayat...