Hatıraların Ölümü Şiiri - Turgut Uzdu

Ve hasret dökülür yağmur tanelerinden
Mevsim sonbahardır
Güneş solgun, mehtap bulutların ardına saklanır
Yapraklar düşer sokaklar boyu
Ses, seslenir arada sanki sessizliğe
Utancından sokaklarca kızarır.

Bir gönül masaya vurur yumruğunu
Çareler hep birlikte kaçar
Kırıntılar dökülür düşüncelerinden
Yakmak, yıkmak ister bütün duvarları
Hükmü mahkûm kalır, vicdanda
Bütün hüzünlü kapıları hüzünler açar.
**
Namağlup sanılır yürek çarpıntıları
Tahtlar, önünde el pençe divana dururdu
Nadide çiçek kokularına bulanır aşk
Her gece yeniden doğardı umut
Her gece yeniden sunulurdu.

Yol, yıldızlar kadar uzaktı, yürünecek
Ayalar yapışık, parmaklar kenetli
Omuzlarda sevdalı başlar, yürekler masum
Suskun, bulutlardaki beyazlar
Gerçekler lanetli.

Uyanır uykusundan, bugün
Dikilir karşısına bir dağ heybetiyle
Dünler saklanır anılara
Şavkı bazen yaşlara vurur
Bazen hüznü saklayan kahkahalara…

Hani isyanı vardır ya kar çiçeklerinin
Çiçek bile olamaz beklentiler
Değersiz olur vakti gelince değer
Sonu yakındır başlangıcın
Bir balığın son nefesinde çırpınır keşkeler
Hatıralar güllere bezenmiş birer atık
Umutlar sessiz
Umutlar ölüdür artık.