Hatıralarda Kalmak Şiiri - Ahmed Uyanık

Hatıralarda Kalmak
Hayat; ne olduğunu anlamadan geçip giden bir muamma. Hem çok yavaş,hem çok hızlı aynı anda.
Ve durmaksızın geçip giden hüzün yüklü bir zaman treni bir başka açıdan da.
Neye yanmasınki insan?
İsteyip elde edemediklerine mi?
Elde edip kaybettiklerine mi?
Peki çektiği acılar?
Uğradığı haksızlıklar…
Ama en kötüsü her şeyin gelip geçmesi galiba.
Mutluluklarının, gençliğinin, sahip olduğu şeylerin hiçbirinin elinde ebedi kalmayacak olması ve bunun hazin bilincindeliği.
Ya yaşlandıkça yüze çöken yorgunluk?
Vücuttaki “artık senin de vaktin geldi” belirtileri.
Ve sevdiklerinin birer birer, çoğu zaman da habersizce, aniden seni terk edip, göçüp gitmesi.
Senin de yaşayacak olman, bu acı hakikati.
“Onlarca yıllık yaşanmışlığın, sanki bir anmış gibi gelmesi”
Bazen de belki bir ölümcül hastalığın, dostuna indireceği son kahredici darbeyi beklemek zorunda olmak, çaresizce ve uzunca bir süre.
Belki de bir gün aynı şeyleri senin de yaşayacağını düşünerek gam, keder, hüzün ve yine acz içinde.
Sen gittikten sonra ise, senden kalanların zaman içinde birer birer hızla eskiyip, solgunlaşması.
Adeta “ben artık buralara ait değilim” diye haykırması.
İyice solgunlaşmış, yıpranmış resminin bir küçüğün eline geçmesi ve o minik dudaklardan dökülen:
“Anne bu kim” sözleri.
Ne garip değil mi? Onlarca yıl yaşa, o kadar dolu dolu anlar geçir ve geride bu kadar zayıf hatıralar kalsın ve en fazla bir iki kuşak sonra unutulup git.
İyice köhneleşen mazide sen de o köhneleşen yerini al;
“İliklerine kadar işlemiş acizliğini haykırarak”