Hatıra, Hayal Ve Sen Şiiri - Erva Özbaba

Ruhların ölümüyle yükseliyor herkes
Bulunduğu bedenin siluetinden.
Koşuşturduğun kıyıları ararken zifrin içinde
Yanıma bakmayı unutmuşum meğer,
Arşı delip geçen çığlıklar yıldızları parçalarmış
Soluğunu hissedemediğim her günün sonunda.
Ve gün hüzmelerle süzmeye alışadursun
Aynı gönül adına onun altında dururken.
Kalemler bile çizemezken resmini
Yalnız hatıralarımda şekillenirdi yüzün,
O gün bugündür yıldızların altı boş, ıssız.

Yıldızların yücesine bakmayı akledememişiz
Çöllerde eskimişiz, savrulmuşuz sırayla
Kum tanelerinden farkımız kalmamış ve
Sahra'dan savurmuşlar dört bir yana
Sormamışız sorulmamışız.
-Ardından-
Kalemi çalan bile unutur olmuş manasını
Üzerine toprak atılmış şiirlerin
Söylenemeyen her söz söylenmeli
Gökyüzüne, güneşe ya da bir şiire
Kalemlerle kelimeler karışmazken.

Hayretler içinde kendimi düşlüyorum
Gülümseyişlerimle karşında
-Çünkü-
Güneşi görmüşüm ilk kez
Aynandan yansıyan ışıltılarda
Karanlıklarda yaşlanırken duvarlarla
Gölgelerle yüzleşmek kıymetlendirmiş olmayanı
Yanında ya da ruhunda.
Ve bir el yaklaştı ilk defa
Kalemim sustu, düştü parmaklarımın arasından
Elin sahibi çehreye bakarken'

-bir işaret ver-
Her ne istersen iste
Her ne istersen iste
-bir işaret-
Susmuş ve susturulmuş kalemler adına
Küsmüş ve küstürülmüş çiçekler adına
-bir işaret-
Göremeyip hisseden kalpler adına
Gülemeyip somurtan yüzler adına
Sönmeyen ışığımız ve aşklar adına!
bir işaret ver...