Hatır Şiiri - Sümeyye Batu

Şimdi sevmeli mi yoksa tüm her şeye sövmeli mi ?
Seni benden alanları bir bir öldürmeli mi ?
Atmayan kalplerine hançer mi vurmalı ?
Ruhsuz bedenlerine tükürmeli mi ?
Sensiz geçen günleri takvimden yırttım.
Hepsini tek tek yaktım ardından.
Adına mısralar döktüğüm adam,
Şimdi nerdesin bu koca dünyada ?
Neresindesin aklımın ?
Hangi düşüncemi esir aldın ?
Sözlerimi neden hiçe saydın ?
Yitirdim mi seni göz göre göre ?
İmkânsızdık elbette.
Değiştirmezdi bunu bir vaka..
Değişmedi de zaten.
Küçük bir mutluluğ büyüteçle baktım.
Fazla büyütmüşüm gözümde bir türlü eski haline çeviremedim.
Dilimden kaldırdım adını..
Duyduğumda kapatıyorum kulaklarımı.
Bakmamaya çalışıyorum,
Zorluyorum.
Olmuyor ne yapayım.
Bakmadan edemiyorum.
Tebessümün bile yeter bana.
Razıyım küçük şeylerden mutluluk çıkarmaya
Razıyım ben seninle bir ömür ağlamaya, gülmeye
Yeri geldiğinde ufak tefek şeylere küsüp,
Sıkıca sarılıp barışmaya..
Şimdi tüm cesaretimle sesleniyorum.
Gel be adam hatırım varsa gel.
Yüreğinde küçükte olsa yerim varsa gel.
Yabancılık çekme,
Bu kalp senin evin.
İnsan evinde yabancılık çeker mi hiç ?
İnsan evini bırakıp gider mi ?
Evini bırakma, bir gün elinden alırlar.
O ev benim, diyemezsin.
Sen benimsin diyemezsin adam.
Uzun lafın kısası dön gel adam.
Yokluğunla terbiye etme bu kadını.
Terbiye kelime anlamını yitirdi dillerde, gönüllerde.
Kuru sözler vermek adetten sayıldı.
Sözlerin arkasında durmamak da hatırdan sayıldı.
Ufacık hatırım varsa, al götür bırakma bir şeyini.
İstemiyorum, ne seni ne de senden kalanları.
Kalmasın, kaldıramıyorum.