Haticem Şiiri - Sedat Yükseker

Yine akşam..yine karanlık
bir yatak odasında
sensizliğe içiyorum
yokluğun buğulu sisini..
Yedi sene bana,
yediremedi gül yüzünü,
sonsuz bakışını.
Ve ben her karanlıkta
aç kalyorum senin deniz gülüşüne,
yokluğuna; sonsuzluğuna daralıyorum.
Küçültemiyorum ama yüreğimi..
Artıkça karanlık,
daha da büyüyor denizce hasretim..
Gül yüzlüm,sonsuz bakışlım;
bir veda ertesi değil bu,
bir başıboşluğun pençesinde
incinmek değil...
Sana nedenini veremediğimin öfkesi,
sana,
seni seviyorum diyemeyişimin...
Senden bana kalanı,
bilemezsin.
Duvarlar ayna olmuyor,
göremezsin.
Bir bebeğin gülüşünde,
seni seviyorum deyişimi,
duyamazsın.
Duyamassın,
denizimde ağladığımda,
gelip gözyaşımı silemezsin.
işte çiziyorum;
senden bana kalanı,
benden alıp götürdüğünü
,bizden alıp götürdüklerini
değil;
küçük bir Anadolu şehrinde,
elin elimde,
yüzün yüzümde,
ben ölümüne sarhoş.......