Hatice'ye... (Gülümse Hayata)

Hatice'm! ...
canımın içi, gözümün nuru
beş koca yıl geçti aradan
yaşıtların koştururken sokakta
ben, senin küçük bir gülümsemene mahkûm
koşup oynamak şöyle dursun
bir kerecik olsun tutabilseydin elimden
bırakmadım anne hayatı der gibi
ve anne diyebilseydin bana

nefes alışına kurban olduğum
her sabah umutla uyanıyorum
bugün birşey değişecek mi sende diye
gözlerinin içine bakıyorum
nasıl zor be kızım
anne olmak nasıl zor şimdi bana
kardeşin yürümeye başladı
anne, baba diyor artık
senden hiç duymadığım kelimeleri
onun söylemesine dahi sevinemiyorum
sen içimdeki sancı
yürek acım
sen kaybettiğim anda yeniden bulduğum
dualarımı kabul edip seni bana bağışlayan
yaradanıma kurban olduğum
duyuyorsun değil mi?
anlıyor musun?
hüzün bakışlım, kınalı kuzum
biraz gayret hadi
gülümse hayata...