Saçlarım uzadı yokluğunda,
Hüzünlü yaşlar alırım boşluğunda,
Hani dersin ya her zamanda,
Dimdik dur, aldırma kimseye,
Sen gel, bana öğret yaşamayı.
İlk defa kışlar buz gelir bana,
İlk serçe konuşunda parmağıma,
Sesindeki ninni bahara kondu.
Lakin ben kışta kaldım oracıkta.
Bekliyorum umut kapısında,
Çıkmazdayım, acının kuyusunda.
Ne bir su almaya gelen var,
Ne de duyan var uzun uzun çağrışlarımı.
Ey kalemler!
Yazmaz mısınız dinmeyen acılarımı,
Bilmez misiniz utanmaz gözyaşlarımı,
Acı yakarışlar kapladı geceyi.
Kapkaranlık gökyüzünü,
Kıpkırmızı gölgeler sardı.
Hani nerede nerede?
Ağlıyor vatanım, yurdum.
Hani yurt dediğimiz, insanlar değildi.
Sensin sevgilim,
Kapıların ardında beklediğim,
Sesini sokak sokak aradığım,
Gözlerimin gözlerine hasret kaldığı...
Sensin sevgilim,
𝑻𝒐𝒑𝒓𝒂𝒌 İ𝒏𝒔𝒂𝒏
𝑩𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒏 𝒃𝒆𝒏!
𝑩𝒆𝒏𝒍𝒊ğ𝒊𝒏𝒅𝒆𝒏 𝒅𝒐ğ𝒂𝒓 𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏,
𝑻𝒐𝒑𝒓𝒂𝒌 𝒕𝒐𝒑𝒓𝒂𝒌 𝒕𝒐𝒑𝒓𝒂𝒌!
𝑻𝒐𝒑𝒓𝒂𝒌𝒕𝒂𝒏 𝒅𝒐ğ𝒂𝒓 𝒊𝒏𝒔𝒂𝒏..
Bardaktan boşanıyor yağmurlar,
Terazide sabırsızca bekleyişler,
İki kapı arasında sıkışmışlar.
Oran ve orantı doğrulanıyorlar.
Bilmiyorlar gören var mıdır onları,
Nereden bilebilirdim,
Beyhude bakışların ufka tutulacağını...
Oradan bir bulut olup,
Gözyaşlarına sığınacağını...
O gözyaşlarının ateşe süzüleceğini
Kim bilebilirdi ki?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!