*&* Hatice Nine...*&*

Yıl 2007 Ocak ayıydı,
TV de bir haberdi..
Nasıl anlatsam ki olayı,
Akşam haberlerinde verdi...
Erzurum'da Yerköy'ün,
Bir Hatice ninesiydi!
Seksen yaşında garibimin,
Yıllar belini bükmüş,
Kerpiç bir evde,
Sakat torunuyla,
Her türlü sorunuyla,
Birlikte yaşıyordu...
Oğlu ölmüş gitmiş,
Gelini de yeniden kocaya gitmiş,
Kalmıştı torunuyla!
Torunu evlerine biraz uzakta,
Dörtyüz metre ötede bulunan,
İlkokula gidiyordu...
Çocuk sakattı yürüyemiyordu!
Hatice nine,
Kırmızı bir naylon leğene,
Oturtarak torununu,
İple çekerek götürüp getiriyordu!
Kendince çözmüştü sorununu...
Kar sekiz ay kalkmıyordu yerden,
Kolayca kayıyordu leğen!
Sanki kırmızı leğen için,
Sanki Hatice nine için,
Devamlı yağıyordu...
Biraz da garibin işi rastgele,
Kaydırarak daha az yoruluyordu!
Torunu okuyacaktı...
Okuyacaktı torunu,
Kırmızı leğenle gide gele!
Bütün alem bunu böylece bile...
Okuyacaktı torunu!
Hatice nine,
Sakat arabası alamıyordu...
Bir çok sosyal kurumlar vardı!
Yapılan bir çok yardımlar vardı...
Hatice nine bilmiyordu...
Belki de hiç beklemiyordu!
Allah'tan ki kırmızı leğeni vardı...
Okul döneminde sekiz ay,
Kar da eksilmez yağardı!
Ona yeterdi...
O şükretmesini bilirdi,
Beterin de beteri vardı!
Hatice ninem benim,
Garip gariban ninem benim!
Yüreğimizi parça parça eyledin...
Artık bir şeyler olur!
Sen de, torunun da,
Hatta kırmızı leğen de kurtulur!
İnsan oğlu insanların,
Güzel yardımı seni de bulur...
Belki de Hatice nineler azdı!
Haber yapılmasa kurtulamazdı...
Bu insanlarımızı böyle görüp de,
Rahatlık içinde..
Gamsızlık içinde...
Elbette ki yaşanılamazdı!