Ve gün...Sıyrılıverir geceden...
Ince bir sesle irkiliveren yürek.
Ey can!
Bu beyhude şafak geçsin diye fecirden
Senin mi ihtilalin ruhuma canan?
Son kalan da bu yoklukta bu nabız bu geceden.
Dimağımda,beynimde bir sen varsin bir de sen...
Ucar gibi olur beden düşlerken seni.
Naçar ayrilik gelir akla,ücra bir köşeden.
Şairim,nedir seni bende boyle eskiten?
Nedir seni ressam gibi böyle,ruhuma çizen?
Nerden gelir hayalin bu çorak bedenime?
Nerdesin ey aşk nerdesin nerde?
Her sabah hayalin bende.
Ruhuma eftal gibi süzülür penceremde.
Ve dostlar...
Sorarlar seni bana,anlatırım ben seni,
Bir umut;
Mana aleminde görür müyüm ben seni?
Ve pişmanlık...
Affet demekle biter mi bu işkence?
Akşam hüzün getirir geceye direnince,
Dökülürsün yağmur gibi ruhuma ince ince.
Yokluğun bir ağıt,hayalin bir umut.
Seni unutmak ne mümkün ki Hatice? ? ?
Kayıt Tarihi : 15.4.2011 03:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu siir,evet bu siir... Hüznümün gözyaslaridir.Kaybettigim ve bulamadigim,bulmaya da cesaret edemedigim insanüstü birine yazdigim bir siirdir. Kendisi de sairdir ruhumun saiiridir.Bu siir bir sekilde ulasirsa sana Hatice sunu bilmeni isterim ki seni bir an dahi unutmadim.Her gunumde sen her animda sen varsin.Ve ben seni düsünmeden uyuyamadim:(
TÜM YORUMLAR (1)