Hatice Geçkil Şiirleri - Şair Hatice Geçkil

Sonbahar çalmış kapıyı..

Aylardan Eylül, günlerden hazan

Temmuzdan belliydi gelişi,sessizce

Bilsen kalbimdeki gece karanlığını.
Duysa kulakların an be an sessiz hıçkırıklarımı
Görmedi gözlerin kan damlayan yaşlarımı
Artık duysan da görsen de geç kaldın sevgili..

Geçti gitti yıllar akan sular misali

Öylesine değildi….

Yıllardır gitmek istemediğim özel bir gündü…..sonunda ısrarlara dayanamayıp gittim….hayat ne garipti…ağlarken gülen gözler tebessüm ederken acıları yansıtan yüzler…yarın anneler günüydü….etkinlik özürlü anneler ve çocuklarına idi….yıllarca saklandım bu gibi yerlerden..ve bende şimdi aralarındaydım…akşama fener bahçe Galatasaray maçı vardı kimi FB forması kimi GS forması giymişti…beklide ne anlama geldiğini hiç bilmiyorlardı…dünya onlara başka bambaşka güzeldi….sahneye çıkan bir sanatçı önce onların eğlensin diye başladı türkülere…ben sigara üstüne sigara bir köşede…..ortada çoğu tekerlekli sandalyede bazıları dünyadan habersiz anneleri tutmuş ellerinden halay çekiyorlardı…biri çekti dikkatimi üzerinde rengarenk bir elbise başında kovboy şapkası..öyle çok eğleniyordu ki ben dünya güzeli oldum diyordu…öyleydi de…gözlerden akmaması için uğraşılan yaşlar gizlenmeye çalışılsa da..sonunda damla damla iniyordu yanaklara…..zaman aktıkça eğlence yerini hüzne bırakıyor gibiydi anneler için..çocukların ellerine verilen birer çiçek annelere anneler günün kutlu olsun annem diye …..yutkundum….sigara yetmiyordu bastırmaya…öyle gözler vardı ki pırıl pırıl parlayan şefkat arayan öyle eller vardıki uzatında tutalım diyen….zordu her anne için hüznün saklanacağı anlar çok zordu…..onlar bu dünyaya neden geldiklerini bile bilmezken bir anne evladı için canını vermeyi göze alırken …o ortamda diğer anneleri görünce haline şükreden nice anneler gibiydim bende…sonra sahneye çıkan bir genç …annem sensizim yaralarım kanıyor kimsesizim diye başladığı türküyle ortama sessizliği öyle bir çöktürdü ki……….sanki yağmur yağıyordu…sanki yürekler susmuş sanki dünya bir an durmuştu…gün ne anlatılacak gün ne kalemlerle yazılacak bir gün nede unutulacak bir gündü…..yaşamayanın anlayamayacağı ülkemizde özürlüye bakışların hala değişmediği yasaların onlar için hiçte kolaylıklar sunmadığı bir ülkedeydik …insanlarımızın o çocuklara acıyarak bakmaktansa onlar için bir adım atmayı seçmeleri ne iyi olurdu…ya bazı insanlar son sözlerim onlara ….onlar birer sevgi yumağı onlar bir annenin evladı onlar bir can..onlar bir birey bir insan…acıyarak bakan gözlerinizi önce kendinize çevirin önce kendine acı….ancak o zaman anlarsın onlarında bir yürek bir insan olduğunu..onlarında bir yüreği bir kalbi olduğunu…………………….HERKES ANNE OLUR……………AMA HERKES …………ANA………..OLAMAZ………………….


İşte böyle bir gündü…….

İstanbul.....akşamı..loş sokaklar..hüzün kokusu sarmış esen rüzgarın savruluşunda,.her şey eksik bu şehirde..bir ben birde yüreğim fazla..serseri,.....


öğrendim ki yaşadık ca..hüzünleri....öğrendim ki kanadık ca yüreğim özleminle...ve öğrendim ki en büyük hatam sevmek değil..senin sevmeni beklemek...ve öğrendim ki ey sevgili..ne kadar uğraşsan da...ACININ YOK ADRESİ....YOK TEBESSÜMÜ......SERSERİ....

'



Suskun bir aşkın zanlısıyım...
Faili malum bir cinayetin bilinmeyen mağduruyum..

dokunmayın yalnızlığıma onda bir çok insanın hakkı var....

yalnızlığım...senle başbaşa kalmak için kimler harcamadıki yürğimi...

ey gözlerim salıncakalara asılı kalmış damlaların..hep sallıyor hayat..

eğerki görürsen bir gün perişan
eğerki karşılaşırsak hiç ummadığın bir an
bana uzaktan gülümsesende olur
çaresizliğim olmasın beni sana bağlayan

yaşamak en kolay oyundur sanmıştım

Sen karşıma çıktığında kilitleri çoktan vurmuştum kalbime
Zorladım kendimi açma yüreğini sakın kimseye diye
Olmuyormuş düşünce yüreğe kıvılcım bir kez
Dönüşü yok sevdiyse yürek razı olurmuş her şeyine

Oysa sevgi nedir aşk nedir hiç bilmeden yaşamayı seçmiştim

Yine günlerden cumartesi ve ben yine sessizce kendi kabuğuma çekilmiş seni düşünüyorum...........hangi acının tarifi vardır başka ……..yüreğin yediği darbeler kulakların duyduğu acı sözler dışında...........ne kalırki hayatın oynadığı oyunların insanların verdiği acıların yanında….

sevmek birini onu düşünmek özlemek beklemek ona canından çok değer vermek ne büyük suç ne büyük hata…………

bu kadarmı kolay bir yüreği harcayıp beş kuruşa satmak onu yargılamadan idama mahkum etmek….. ne kolaymış seveni hor görüp elinden gelen acıyı vermek bumudur dürüstce sevmenin yalan katmadan sevgiyi taşımanın bedeli ……………

bir deli sevda yürekte delice esen fırtına gibi
savurur durur susuz çorak topraklara beni
sevmek nedir bilmeden yaşarken kendi halimde
bir acı rüzgar esti küllere döndürdü beni

çık git hayatımdan bıktım senden gitt dedi dilin