Hatice, parmaklıklar arkasında anne olmuştu,
hoş; kendi doğduğu ev de, bir nevi mahpustu,
bebeği kucağında camdan süzen ışığa baktı,
çilekeş anasının ruhu, sanki odaya dolmuştu.......
O, küçük yaşta babasıyla tanımıştı dayağı,
minicik yüreği öğrenmişti şiddeti bayağı,
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
