Hatice Şiiri - Mine Özdemirtaş

Yağmurun kaldırımları ıslattığı o gece
Mesaiye kalmıştı üç beş kuruş için
Tam beş yıldır giydiği gri pardesüyle
Elleri cebinde... eve dönüyordu Hatice

Balçık çamurlarına sokakların alışmıştı çoktan
Ama bu kez ayakları ıslanmıştı iyice
Üşüyordu kirpikleri, yanakları acıyordu soğuktan
Biliyordu ki daha bir aydınlıktı yüz metre ötesi

Hızlandı adımları... şu köşeyi bir dönse
Issızdı bu kenarı kentin ve ürkütücüydü alabildiğine
Karanlık ısırdı korkusunu... hızlandı
Yürümek mecburiyet olmuştu çoktan

Dolmuş parası birikiyordu böylece çeyiz niyetine
Gülümsedi... oyalar gelmişti aklına ve danteller
Bir de asker parası gidecekti sevdiğine
İç geçirdi... Hasret; açlığı bile bastıran bir duyguydu işte

Fren sesini hiç duymadı
Arabadan inenleri de
İki kol dolandığında beline... Başörtüsü kaydı başından
Ağzına kapanan elin sahibini görmedi. Bağıramadı bile.

Debelenemedi uyuşmuş gövdesi. Karşı koyamadı yeterince
Ne olduğunu anlaşamamıştı belki de.
Baygındı 3 hayvanın 4 tekerlekli inine
Karga tulumba bindirildiğinde

Sokak karanlıktı, üstelik artık boştu
Kavşağa varamadan... Hatice kaybolmuştu.
Ve... yağmur dindiğinde o gece
Akşamcılar; yerde bir kadın çantası buldular.

Sapı kopuk ağzı açık. İçinden sefertası fırlamış gizlice
Gecenin en sonunda
Uzaklardaki orman; sabaha uyandığı zaman
Kolluk kuvvetlerine ulaştı müjde

Uzman çavuştu başlarındaki... jandarma yola çıktı
“Talimatlara uygun şekilde”
Resmettiler vahşeti,
Camlaşmış gözlerinde

Kuru toprak üstünde sereserpe
En utanmaz haliyle; yatıyordu Hatice
Patlayan flaşlara yem olmadan az önce
Bir asker kaputunu: örtüler üzerine.