Sevdiğim kadınlardan birinin
İçime kazınmıştı izi
Soluk soluğa hissederdim yanında
Toprağı, rüzgârı, denizi
Ama O
Dost, düşman görsün diye yaşardı
Sonunda esâretine mahkûm oldu zamânın
Akıl da edemedi kapısını içeriden kapamayı
ve hep dışında kaldı mekânın.
Kayıt Tarihi : 12.2.2007 16:59:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (1)