Hatalı hatlar Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Ah Bir hatırlasam! Hatırlayamadığım
Hatalar artınca mı kopmuştu hatlar?
Düştüğüm yerde kalmıştım hem de daha emeklerken
Suya düşen hayalimdi, bense hayata küsen
Gözlerim küçülüyordu, büyüyorken yansıyan gölgeler geceden
Dalgana bak diyordu biri de yanımda uykusundan, hınzır, gülerken…
Ne demek isteyip de diyemedi asıl muamma onlar
Ortaya dökülende değil dökülemeyende sırlar..
Senin, benim; ne farkı var bir diğerinin dediğinden
Bazısı üstüne de söz verir her yola gelirken
Yaralayan acı sözler, kanatan; dilden dökülürken
Sonrası kabuk bağlar, daha acıtmaz hissetmezsin derinden…
Bir orta yol var ise her işinde önünde giden
Ayağını basabileceğin, sağlam ve kaydırmayan
Çamura batmadan seni düzlüğe çıkaran
İşte o yol olmalıdır; tutunman gereken
Ya bir tünel olsaydı girdiğin, ışığa çıkmayan
Ayıp değil ayılmak tabiki de o kabustan..
Yaşamak çiçek gibi dalının farkında olamadan
Boşa geçen yılların daha vadesi dolmadan
Biraz dur ve düşün! Bu muydu peşine düştüğün düşün?
Işığın peşindeydik hani tam olarak adanmış;
Alacakaranlıktan sebepti bu tan vaktindeki aldanış!
Ya yollara düşersin yolu basıp gidersin
Ya da üşenir düşersin; yol olursun basılan:
O vakit Anlarsın. Ne çok yolcu varmış üstünden yol alan,
Ne de çok tuzak; örülmüş yalanlarından.,,
Aklın kaldı anlıyorum, gözün takıldı görüyorum
Nedir en büyük pişmanlığın? Hadi başlasana yeni baştan!
Tüm bunlar, dışarıda kalıp; kendine dışlayıp baktığından
Dışarısı hem çok sıcak yazdır hem de buz kesen ayazdır
Baharda sırılsıklam yağan yağmur güz sonunda dökülen yapraktır
İçerisi nasıl bilmeden; çöl mü yakan buz mu ayağını kaydıran
Gidiyoruz işte, hep birlikte uyanamadan…
Bakınca bilemeden gelenlere ve istemeden gidenlere :
Kimi satılmış kimi Dünyaya sarılmış!
Gülüyorum durup durup, daha çok üzülürken derinden
Ve nedense gülmek bana iyi geliyor konuşurken bu işlerden…

Yılmaz BEKTAŞ