Yine içimin denizlerini hırçın fırtınaların kollarına bıraktın. Giderken yanına yokluğunun soğukluğunu almayı unuttun. İçim titriyor hüzün çökmüş gecelerin ayazı vuruyor yüreğime. Yine uzaklardasın bir söze içerlemiş oysa çocukluğum. Uzaklardaki tepeliklerden kısıp gözlerimi izliyorum seni sessiz sakin görünsem de yokluğun allak bullak etti içimdeki denizleri. Derinden bir ezgi çalınıyor kulağıma beni anıyorsundur mutlaka bu şarkı düşünce dudaklarına. Her ezgisinde hikayemin söze döküldüğü ve ne zaman dinlesem gözlerimi ıslatan Adıyaman. Konuşmak istiyorum birkaç söz etmek sana uzaklara duyacağını bilerek ama dökülmüyor kelimeler şaşkın ne yapacağını bilmeyen bir toy gibi kalıyor dudağımın ucunda. Söyleyeceklerine inanmamaktan korkuyorum belki, belki de çizdiğin sınırlardaki dikenlerin yaralarını görmenden korkuyorum. Belki hiçbiri değildir ümitsizliğimdir seni benden uzak tutan. O kamp ateşini yakmadığım içindir tüm ayrılıklar. Sen de hiç yardım etmiyorsun demeye niyetleniyor sesi bastırılmış isyanlarım sonra gözlerinde kendimi görüp susuyorum. Seni uzaktan sevmeliydim oysa sevgimi bilmemeliydin şimdi yaptığımı en başında yapmalıydım seni içimde yaşatıp seninle içimde yaşamalıydım.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
