Hastanede yalnızlığa terkedilmiş bir ana! !

Hastane odasında kıvranıp duruyordu
Sırtüstü kalmış yalnız tavanı görüyordu
Nerede evlatlarım durmadan soruyordu
Göz yaşları kurumuş yüreği kırgın idi

Rahatsızdı bes belli öyle sabah ederdi
Şefkatsizdi besbelli of çeker vah ederdi
Takatsizdi besbelli inleyip ah ederdi
Hastalık ihtiyarlık, hayattan yorgun idi

Hafızası zayıftı vakit zaman bilmezdi
Kimse ziyaretine zahmet edip gelmezdi
Sancısı kesilince, eğlenmezdi gülmezdi
Çok üzgün hali vardı biraz da gergin idi

Yıllarca didinmişti evlatları uğruna
Dediki ilgisizlik ağrı kadar ağrına
Öyle büyük bir acı saplanmıştı bağrına
Beş tane oğlu vardı hepsine dargın idi

Girdiler birbirine evlerimiz dar diye
Ona hizmet etmeyi zannettiler âr diye
Bakmadı evlatları sigortası var diye
Yattırıp da gittiler sanki bir sürgün idi

Yatmadı uyumadı onları uyutmuştu
Aç kalmasınlar diye ne bir lokma yutmuştu
Nice zahmetler ile onları büyütmüştü
Ananın hizmetleri her gece, her gün idi

Dedi yine bakardım ölsem doğsam bin defa
İstediğim sevgidir dilemiyorum şifa
Neler çektim dünyada dediki bu mu vefa
Bir ah çekip ağladı, gözleri durgun idi

Der Mikdatî milletçe doğru yolu mu şaştık?
Avrupaya özendik çağ mı atlayıp aştık!
Bu mudur adedimiz, bu hallere mi düştük?
Kimin anası idi, bu hangi Türk’ün idi?