Hastanede Bir Gece Şiiri - Hanım Karaduman

Dakikaların geçmek bilmediği o sakin,sessiz sanılan hastane odalarında adının konulamadığı bir savaş yaşanır.Sanki yer altında bilinmeyen,aslında hemen herkesin tanık olduğu başka bir dünya vardır.İçeri adım attığınızda nefesini solumak istemez,anlıkta olsa ciğerinize çektiğiniz hava değiştirir sizi,bunu dışarı çıktığınızda anlarsınız. Ölümün istenmeyen yüzü gibi,size gelmeyecek sanıp ansızın yakalandığınız.
Öyle bir geceydi.A _yook olmaz giderim ben. K_Doktoru duydun kalkmaman gerek yap buraya, dedi sürgüyü getirerek. A _Hayır demesiyle uzattı ayaklarını aşağıya inmek istedi tüm ısrara rağmen.Utanıyordu,yıllarca kendini saklamanın verdiği alışkanlıktan bir anda nasıl vazgeçsin.İndi yataktan aşağıya terliklerini vermek zorunda kaldı K. Bebek adımlarıylaüç metrelik mesafe iki katına çıkmış,fakat çektiği acıyı yapmak istediği işten unutmuştu.A kapıyı kapatmak istedi,K izin vermedi yanlış bir şey yapar düşüncesiyle.Yine dinletemedi kapıyı kapattı. K_Bak biterse söyle ben giydireceğim seni. A _Tamam tamam dedi.Sürenin uzadığını farkeden K kapıyı açtığında onu ayakta titreyerek düştü düşecek,kendini yıkarken gördü.Meğer tuvalete gidene dek bırakmıştı pijamasına.Şuuru gidip geldiğinden bunu farkedememişti bile.Oysa beyni ve dili durmadan tuvalete gitmem gerek diyordu. Kimseye muhtaç olmama refleksinden lavabodan avuçladığı suyla kendini temizlemeye çalışıyordu. K, onda bir çocuğun suçluluğunu hissetmişti.A dönüp K ya bakıp gördün mü hep donuma gitmiş dedi. K onun Annem kızar gibi davranışına acımış,Ben yaparım sen yıka elini dedi duşu açtı,yıkadı. A sen nasıl yıkayacaksın onu her tarafı batmış derken, K nın böyle şeylerden midesinin bulandığını unutmamıştı. K_Sen onu düşünme yıkar kaloriferin üzerine atarım, sabaha kurur dedi. Temiz pijamasını giydirdi,yatağına götürdü.A istenmeyen bir şey yaptığından suçluluk duymuş,telafisine çırpınmış azarlanmamanın verdiği iç rahatlığını hissediyor,hissettiriyordu.Oturduğu yatağında elini eline birleştirdi,derinlere daldı, ayak ucuna bir film seyreder gibi bakıyordu.K onu izliyor,hem serbest bırakıyor,hem tetikte,anında müdahele için bekliyordu.Çünkü gece boyunca sadece bir yada üç dakika hareketsiz duruyor,bir anda serumu,sondasını çıkarmaya yelteniyor,bir anda yatağından inmeye çalışıyordu,serum yada sondasından haberi olmaksızın.K onu nasıl bıraksındı. A nın daldığı,seyrettiği düşüncelerde kaygı vardı besbelli,şuuru gelmişti.A_ biliyor musun dedi,gözlerini baktığı noktadan ayırmadan.Filan mahallede,filan kişi vardı.Ben gençtim o zamanlar.Dediler ki o tuvalete gidemeden bırakıyormuş,tutamazmış kendini.Bende dedim o nasıl oluyormuş,insan kendini nasıl tutmazmış.Gördün mü bak bende onun gibi tutamadım bıraktım.Ben bu günleri demi görecektim..İçinde hissettiği o derin çaresizliğiyle ağlamaya başladı. K onun kendini aciz hissetmemesi içinsen öyle değilsin,şimdi hasta olduğundan oldu,iyileşip eve çıktığında hepsi düzelecek dedi.
K kendisine yapılan her şeyi affetmişti.A hiç huzurlu bir hayat geçirmemiş, birilerinden sürekli zulüm görmüş,kaygılarından korkularından,ezilmişlikten ruhu hastalanmıştı. K, A nın yaptıklarını bu yaşadıklarına bağlayıp ona acımıştı.İnsanın içindeki o tarif edilemeyen kötülük dürtüleri,kendisini yenilmez bir canavara dönüştürse de,bir sancıyla gelen acziyeti de yanıbaşında.Ne acı ki bana zulüm yapılmış ben yapmayayım demiyor, canavarlaştığında hiç aciz olmayacak hissiyle donatıyor kendini.Kaybetme noktası bana bir şey olmaz.Çocukluğumda çok sık bir cümleye o zamanlar bir anlam veremezdim.Noldum değil,Nolacağım demeli insan